Ditari i Gjergj Kastriotit

Muret e Krujës qëndruan. Përsëri. Sulltan Mehmeti, ai vetë, erdhi me gjithë fuqinë e perandorisë së tij, me topa që villnin zjarr e vdekje, me jeniçerë që sulmonin si bisha të tërbuara. Dhe u largua i mundur, i turpëruar, duke lënë pas mijëra të vdekur dhe një emër të përgjakur. Sonte, ndërsa garnizoni feston dhe plagët fillojnë të mjekohen, unë jam ngjitur në pikën më të lartë të kështjellës, aty ku valëvitet flamuri ynë me shqiponjën dykrenare. Yjet shkëlqejnë në qiellin e pastër, të panumërta, të heshtura, dëshmitare të përjetshme të dramave njerëzore. Pyes veten: çfarë mendojnë këto yje kur shohin poshtë këtë copëz toke të vogël, ku njerëzit vriten me egërsi për ca pëllëmbë dhé, për ca ide, për ca emra perëndish? A qeshin me marrëzinë tonë? Apo ndoshta, në pafundësinë e tyre, gjejnë diçka fisnike në këtë luftë të pabarabartë për liri? Thonë se unë jam bërë legjendë. Se emri im pëshpëritet me frikë në kampet osmane dhe me shpresë në zemrat e të krishterëve. Se shpata ime është magjike dhe se unë jam i pavdekshëm. Budallallëqe! Unë jam një njeri prej mishi e gjaku, si gjithë të tjerët. Ndiej lodhje, ndiej dhimbje, ndiej frikë. Po, edhe frikë. Frika se një ditë nuk do të jem më këtu për të mbrojtur këtë popull. Frika se gjithë ky gjak i derdhur do të ketë qenë i kotë. Por pastaj shoh fytyrat e ushtarëve të mi, vendosmërinë në sytë e tyre, dashurinë për këtë tokë. Dhe e kuptoj se nuk jam vetëm. Ka diçka më të madhe se unë që vepron këtu. Një shpirt i papërkulur, një dëshirë e lashtë për të qenë i lirë, që rrjedh në dejet e çdo shqiptari. Unë jam vetëm shkëndija që e ka ndezur këtë zjarr. Çfarë do të ndodhë pas meje? Kjo pyetje më mundon shpesh. A do të vazhdojë rezistenca? A do të dalë një tjetër prijës që të bashkojë fiset dhe të mbajë lart flamurin e lirisë? Apo do të shuhemi dalëngadalë, të përpirë nga errësira e madhe? Nuk kam përgjigje. Por kam besim. Besim te Zoti, që nuk na ka braktisur deri më sot. Besim te forca e këtij populli. Dhe besim se legjendat, edhe pse të ekzagjeruara, kanë një farë fuqie. Ato frymëzojnë, ato japin kurajë, ato mbajnë gjallë kujtesën. Ndoshta legjenda e Skënderbeut do të jetojë më gjatë se vetë Gjergj Kastrioti. Dhe ndoshta kjo nuk është gjë e keqe. Shikoj yjet dhe mendoj për pafundësinë. Jeta jonë është vetëm një çast në këtë pafundësi. Por ajo që bëjmë në këtë çast, jehon në përjetësi. Unë kam zgjedhur të luftoj. Për lirinë. Për dinjitetin. Për të ardhmen. Ndoshta yjet nuk qeshin. Ndoshta ato thjesht vëzhgojnë. Dhe ndoshta, sonte, ato shohin një dritë të vogël por këmbëngulëse që refuzon të shuhet në errësirën e Ballkanit. Drita e Arbërisë. Jam i lodhur, por zemra ime është e qetë. Kemi fituar një tjetër betejë. Lufta vazhdon. Dhe unë do të jem këtu, nën këto yje, deri në frymën time të fundit. Gjergji.